Stemmetjes in je hoofd…

Het is laat in de middag als Nico en ik een leuk visrestaurantje tegenkomen in één van de drukke straatjes van Funchal, de hoofdstad van Madeira. We krijgen een plaats aangewezen naast een ander echtpaar. Ik hoor al snel dat ze uit Engeland komen.

Ik heb een nieuw kleurrijk colbert aan, dat ook als zomerjas gedragen kan worden. Op advies van een goede vriendin heb ik het jasje meegenomen op vakantie. “Hij staat je super goed en misschien krijg je wel aandacht van een leuke Portugese man”, zei ze met een lach. “Doe niet zo gek”, riep ik nog.

Als we ons heerlijke vispannetje op hebben, gaat Nico naar het toilet. Onze ‘buurvrouw’ naast ons verlaat ook het tafeltje. Ik blijf achter met de ‘buurman’ uit het Verenigd Koninkrijk. Na een paar seconden zegt hij: “I like your outfit”, en hij wijst naar mijn colbertje. Ik weet niet wat me overkomt! Meteen hoor ik de woorden in mijn hoofd van mijn vriendin. Maar ja, dit is geen knappe Portugese man, maar iemand van middelbare leeftijd met een Brits accent…

De ‘buurman’ vindt het blijkbaar wel gezellig met mij en begint meteen de bekende vragen te stellen: “Waar kom je vandaan? Ben je al vaker op Madeira geweest? Wat heb je al van het eiland gezien?” Ik geef netjes antwoord op zijn vragen. Nico en de ‘buurvrouw’ komen vlak na elkaar terug en we kletsen nog een kwartiertje met z’n vieren. Als Nico wil betalen, vraagt de ‘buurman’ vriendelijk of we elkaar morgenavond wellicht weer kunnen ontmoeten? “We mogen naar hun hotel toe komen”, zegt hij. Dat is namelijk “amazing”, met uitzicht op zee!

Verbaasd kijk ik naar Nico. Het is een aardig stel en we zijn inderdaad nog niet uitgekletst. Maar de uitnodiging om elkaar in hun hotel opnieuw te treffen, gaat wel heel erg snel, naar mijn beleving. Gelukkig heeft Nico dezelfde gedachte. Hij regelt het zo dat we elkaar de volgende avond opnieuw treffen, maar dan gewoon in dit visrestaurant. Pfff… dat voelt beter!

Met een eigenaardig gevoel loop ik het restaurant uit. Ik heb een vreemd onderbuikgevoel. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik op moet passen! Wat willen deze Engelsen van ons? Misschien iets illegaals verkopen? Drugs of zo? Het zit me niet lekker en ik ga met een onrustig gevoel slapen. Ik zeg niks tegen Nico over mijn twijfels. “Jij ook altijd met je beren op de weg”, zou hij dan zeggen.

De volgende dag toeren we met de auto over het eiland. Het is een prachtige dag. Toch kan ik het niet laten om aan Nico te vragen wat hij van de afspraak van vanavond vindt. Ik vertel hem dat ik het best raar vind dat deze onbekende mensen ons weer willen ontmoeten. “Die willen vast iets van ons”, zeg ik. “En weet je dat ik een complimentje kreeg van de ‘buurman’ over mijn nieuwe jas?” Mijn Nico wordt er niet warm of koud van. “Het is toch ook een mooie jas! Ik ben blij dat je hem hebt meegenomen”, zegt hij. Blijkbaar zie ik alleen maar de beren op de weg. Maar het stemmetje in mijn hoofd en dat rare onderbuikgevoel willen maar niet verdwijnen.

’s Avonds schuiven we met z’n vieren aan tafel en eten we opnieuw een heerlijk visgerecht. We hebben het heel gezellig samen. Toch ben ik steeds op mijn hoede. Wanneer komt nou die vraag of wij iets van ze willen kopen? Opeens, uit het niets, vraagt mijn ‘overbuurman’ hoe ik toch aan zo’n mooi gaaf gezicht kom? Onze ‘buurvrouw’ vindt dat je dat als man niet zomaar kunt vragen aan een vrouw en ze neemt het gesprek over.

Ze vertelt dat ze zelf problemen heeft gehad met haar huid en dat ze daar nu goede producten voor heeft aangeschaft. Ze pakt haar telefoon en laat wat foto’s zien van gouden capsules, die ze open moet breken. Daar komt dan een kwalitatief goede gezichtscrème uit. Meteen gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen. Zie je wel! Daar hebben we het! Dat zal het zijn!

Ik krijg haar telefoon in mijn handen gedrukt en zie nog net dat een potje met een paar capsules zo’n honderd euro kost. Ik geef de telefoon gauw terug en vertel haar dat ik zelf net een half jaar geleden ben overgestapt op nieuwe gezichtsproducten en dat die een goed resultaat geven. Ik zeg er ook nog bij dat ik nu niet op een nieuw product over wil stappen.

Ik kijk naar de reactie van mijn ‘buurvrouw’. Ze reageert heel normaal en geeft me groot gelijk. Ze verandert van onderwerp en opeens gaat het over hun tuin. Ik zit nog steeds te wachten tot er iets gaat komen, want die stemmetjes in mijn hoofd zijn nog steeds bezig. “Blijf opletten, dat is een tactiek, zo dadelijk komt het!”

Ik heb de hele avond gewacht. Er is niks geks voorgevallen, geen drugs in zakjes of antiek dat we mee naar huis moesten smokkelen. Zelfs geen timeshare vakantie huis of zo. We hebben gelachen om hun Britse grapjes en leuke verhalen.

Wat nou beren op de weg? Wat nou stemmetjes die steeds iets anders aangeven? Heb ik me daar zo druk om gemaakt? “Zonde van die leuke avond!”, hoor ik je zeggen. En ja, je hebt gelijk!

Drie dagen later lunchen we nog een keer met ons viertjes en hebben we een heerlijk ongedwongen middag. Lesje geleerd!