De familiefoto

Toen mijn vader hoorde dat mijn moeder zwanger was van een tweeling trok hij wit weg en viel nog net niet flauw. Hij was 29 jaar toen hij vader werd en mijn moeder 27 jaar. We maken er nog altijd grapjes over. Na een voorspoedige zwangerschap kwamen mijn zus Claire en ik drie weken te vroeg ter wereld. Ik ben het eerst geboren en voel me ook echt de oudste.

Wanneer we als kind een afspraak hadden bij de tandarts of dokter ging ik altijd het eerst naar binnen, daarna ging Claire. Nu we volwassen zijn en in september vijftig jaar worden, voel ik me nog steeds verantwoordelijk voor mijn zus. We hebben een heerlijke jeugd gehad. We groeiden op in Berlicum, waar ik nog steeds woon.

Zoals vaak met eeneiige tweelingen droegen we dezelfde kleren en zagen er hetzelfde uit. We gingen naar dezelfde basisschool en zaten de eerste jaren bij elkaar in de klas. Op mijn zevende besloot de meester dat het beter was dat ik een jaartje overdeed, zodat ik ‘mezelf kon worden’. Claire ging door naar de volgende klas en ik bleef dus zitten. Op dat moment was dat niet leuk, maar later heb ik hem daarvoor bedankt.

Mijn zus en ik lijken veel op elkaar, ook qua karakter. Regelmatig word ik tijdens het boodschappen doen door een voor mij onbekende begroet. Later blijkt het dan een kennis van Claire te zijn, die zich in ons vergist. Als kind hebben we ons maar één keer als elkaar voorgedaan. Het was op de een-na-laatste schooldag, we waren elf jaar oud. Claire ging mijn klaslokaal binnen en ik het hare. Onze klasgenoten waren op de hoogte, maar de meesters niet. Pas aan het eind van de ochtend kwamen zij erachter dat ze de verkeerde leerling in de klas hadden gehad. Mijn meester moest heel hard lachen, maar Claire’s meester wist zich geen raad. Gelukkig zag het schoolhoofd er de lol er wel van in en kregen we in plaats van een strenge preek een gulle lach.

Bij ons thuis was het altijd gezellig. Mijn vader verdiende de kost en mijn moeder was altijd thuis met een kopje thee als mijn zus en ik uit school kwamen. We hadden allebei veel te vertellen, waardoor moeder soms als een scheidsrechter moest optreden om de aandacht te verdelen. Ze was een keurig verzorgde vrouw, een charmante verschijning. Nu ik ouder word, zeggen mensen dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken. Ik ervaar dat als een compliment.

Ik ben katholiek opgevoed en de kerk speelde een mooie rol in mijn jeugd. Claire en ik zaten eerst bij het kinderkoor en later bij het jongerenkoor. Het was er fijn. We kwamen met andere jongeren samen om te kletsen, te zingen en plezier te maken. Ik heb er mijn man Nico leren kennen. Pastoor Pulles, hij is 94 jaar geworden, was als een soort opa voor ons. Hij was de dorpspastoor van Berlicum en heeft mijn communie en vormsel gedaan. De kerk was het hart van het dorp. Helaas is eerst de kerk en later de toren gesloopt en worden er huizen gebouwd. Dat doet nog steeds pijn, want het voelde er altijd een beetje als thuiskomen. Gelukkig koester ik mooie herinneringen aan die tijd.